Een aantal deelnemers waren al eens in Vietnam:
Antoinette MH Brandenburg

Mijn naam is Antoinette MH Brandenburg (1959). In 2007 heb ik deelgenomen aan een groepsreis met SRC (Stichting Cultuur Reizen) naar Vietnam. De reis begon in het Noorden van Vietnam, Hanoi. Als eerste kregen wij les van de reisleider in "de straat oversteken", klinkt vreemd maar een zeer waardevolle les om een bezoek aan Hanoi zonder kleer scheuren te overleven. Hanoi bleek een geweldige stad, de mensen leven 24 uur per dag op straat. Duizenden scooters, fietsers en in de minderheid auto's dat maakte het oversteken lastig. Bij een auto sta je stil en bij scooters loop je door beslist niet andersom want dan word je platgereden (en het gaat snel!). Het lijkt of de mensen in Hanoi allemaal een (vaak heel klein) winkel hebben volgepropt met kleurrijke spulletjes. De vrouwen zitten half in en half voor het winkeltje al of niet met kinderen en de mannen zie je vooral slapen op straat of in een bakfiets. Het lopen door de kleurrijke straten met de volgeladen fietsen met handelswaar en de groenten en fruitmarkten waren voor mij een feest! Ik had mijn kleine zakcamera (Canon) meegenomen en voortdurend foto's gemaakt (minimaal 500 per dag). Foto's van mensen, winkels en chaos met het verkeer op straat.

De foto's heb ik meegenomen naar mijn atelier en daar heb ik een aantal schilderijen gemaakt zoals een werk met optrekkende scooters en portretten van werkende vrouwen op de groenten en fruitmarkt en de vismarkt.

en aantal (nog niet verkochte) werken kunt u zien op mijn website www.antoinette-art.com

Scooters, Antoinette MH Brandenburg

Voor Stichting Trading Hats bereiden we verhalenproject voor. Een tijdje geleden schreef ik een eerste pagina, ik kende het werk van Antoinette niet en zij kende mijn stukje niet… maar het past wonderwel bij elkaar:

“Ze wordt er een beetje duizelig van. Zelfs hier, op meer dan een meter van de stoeprand, voel je hoe vol de bewegende straat is. Links van haar komen twee brede wegen samen, rechts van haar is het maar één weg. Van links komen er twee stromen voortdurend claxonnerende en herriemakende brommers, motors, scooters en fietstaxi's. Ze rijden schouder aan schouder. Er zit bijna geen ruimte meer tussen. Onbegrijpelijk dat het verkeer dat van rechts komt, zich in tegenovergestelde richting er toch nog tussendoor kan wringen.

Hoe langer Linh er staat, hoe meer de straat op een rivier gaat lijken. Het verkeer golft over de weg als woest stromende water. Linh kijkt er overheen.
Aan de overkant, daar wil ze naar toe, is het Hoan Kiem meer. Het Groene Water dat vroeger een deel was van de Rode Rivier, had ze in een boekje gelezen. Ze vond dat wel grappig, dat rood water groen werd.

Ze hadden haar verteld dat ze zich van het verkeer niets moest aantrekken, gewoon de weg op gaan en oversteken. Ze liep geen enkel gevaar want de Vietnamese motorrijders zijn de beste ter wereld, tenminste zolang ze maar in Vietnam rijden. In een ander land mag je niet zomaar even midden op de weg stoppen en tegen het verkeer in rijden om je mobieltje op te pikken dat je net had laten vallen. In Vietnam rijdt iedereen wel eens de verkeerde kant op en niemand die er zich druk om maakt, maar Linh vindt het doodeng.
"Taxi?!"
"Motorbike ?!"..
Linh is er weer helemaal bij. Van alle kanten wordt er naar haar geroepen, dat doen de brommertaxisten op zoek naar klanten.
"T-shirt kopen?".
Dit komt van achter haar. Een vragend kijkende straatverkoopster houdt haar enkele t-shirts voor, maar Linh wil helemaal geen t-shirt kopen, ze wil naar het meer toe. Ze wil oversteken. Ze knijpt in haar handen, slikt en haalt diep adem, ze moet gewoon naar de overkant lopen, nergens op letten .maar ze durft de straat niet over..... het lijkt wel of de straat een echte rivier is geworden . Het wordt steeds waziger voor haar ogen. Het geluid van het verkeer klinkt meer en meer als stromend water.

"Dag meisje! Jij bent Linh, niet?"
Verbaasd kijkt Linh opzij, het is een vriendelijke oude man.
"Mag ik mij voorstellen? Mijn naam is Van Xuong, jij wilt naar het meer toe, niet waar?"
"Ja, het lijkt me zo'n mooi meer ."
"Is het ook, daarom leef ik er .kom!"
Linh voelt hoe hij haar zacht bij de hand neemt en als vanzelf, zonder enige aarzeling, stapt ze samen met de oude man de rivier in.
En ze zinkt niet! Verbaasd kijkt ze naar beneden, staat ze nu op een bootje? Dat lijkt wel zo.. zo te zien is het een bootje in de vorm van een schildpad. Grappig! Alleen is het nou een echte schildpad? Ja toch of niet jawel

Roby Bellemans

Het Hoan Kiem meer vind je in het centrum van Ha Noi,en dit verhaal hoort er bij:
Een visser vond een gouden zwaard in het Hoan Kiem meer en gaf het aan Keizer Le Loi die het gebruikte om de Chinezen te verslaan. Korte tijd na de oorlog voer de Keizer op het meer en toen kwam er een schildpad naar boven en vroeg het zwaard terug. Het is sindsdien nooit meer terug gezien.
In het midden van het meer staat er ook nog tempel en daar wonen drie belangrijke mannen: de geleerde Van Xuong De Quan; de oorlogsheld Tran Hung Dao en de patroonheilige van de artsen La To.